کد مطلب:152109 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:295
حضرت صدیقه مردی را که منکر فضیلت گریه بر امام حسین بود، توبیخ فرمودند
علامه ی بزرگوار و عالم جلیل القدر شیعه، محدث اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام مرحوم علامه ی مجلسی رضوان الله تعالی علیه از بعضی از اهل وثوق از «سید علی حسینی» رحمة الله علیه این قضیه را نقل فرمود:
من مجاور بر قبر مولایم حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام بودم،چون روز عاشورا شد مردی از دوستان ما، كتاب مقتل حضرت امام حسین علیه السلام را برای ما می خواند تا به این روایت رسید كه حضرت باقر علیه السلام فرمودند: هر كس در مصائب
حضرت امام حسین علیه السلام اشك ریزد، حق تعالی گناهان او را می آمرزد، اگر چه بقدر كف دریا باشد.
در آن مجلس مرد جاهلی كه مدعی علم بود، حاضر بود و چون به عقل ناقص خود اعتماد تمام داشت گفت: گمان نمی كنم این حدیث صحیح باشد! زیرا چطور ممكن است كه گریه كردن بر آن حضرت اینقدر ثواب داشته باشد؟ ما با او به بحث و مجادله زیادی پرداختیم ولی او دست از ضلالت خود برنداشت و برخاست و رفت.
چون صبح شد دیدیم او با اضطراب و حالت خاصی آمد و نزد ما نشست و از ما معذرت خواست و از گفته های دیروز خود نادم و پشیمان بود! علت پشیمانی او را سؤال كردیم. گفت: وقتی از شما جدا شدم و شب شد، به بستر رفتم و خوابیدم. در عالم خواب دیدم قیامت برپا شده است و همه ی مردم را در یك صحرا جمع كرده اند و ترازوهای اعمال را آویخته اند و صراط را بر روی جهنم كشیده اند و دیوانهای عمل را گشوده اند و آتش جهنم را برافروخته اند و قصرهای بهشت را به جلوه درآورده اند.
در آن هنگام تشنگی شدیدی بر من غالب شد. چون به طرف راست خود نظر كردم، دیدم حوض كوثر است و بر لب حوض دو مرد و یك زن مجلله ایستاده اند كه نور جمال ایشان صحرای محشر را روشن كرده است و آنها لباس های سیاه پوشیده اند و می گریند.
از مردی كه نزدیكم بود، پرسیدم: اینها كیستند كه كنار حوض كوثر ایستاده اند؟ گفت: حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و آن زن مجلله حضرت فاطمه ی زهرا علیهاالسلام هستند. گفتم: چرا لباسهای مشكی و سیاه پوشیده اند و می گریند؟ گفت: مگر نمی دانی كه امروز روز عاشورا است و روز شهادت آقا سید الشهداء اباعبدالله الحسین علیه السلام است؟ من جلو رفتم. وقتی به حضرت فاطمه ی زهرا
علیهاالسلام نزدیك شدم، گفتم: ای بی بی جان، دختر رسول الله، تشنه ام! آن حضرت از روی غضب به من نظر كرد و فرمود: «تو آن كس نیستی كه فضیلت گریه كردن بر مصیبت فرزند دلبندم، نور دیده ی من، شهید مظلوم حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را انكار كردی؟»
از وحشت از خواب بیدار شدم و از گفته ی خود پشیمان شدم و حالا از شما معذرت می خواهم و تقاضا دارم كه از تقصیر من بگذرید [1] .
من مجاور بر قبر مولایم حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام بودم،چون روز عاشورا شد مردی از دوستان ما، كتاب مقتل حضرت امام حسین علیه السلام را برای ما می خواند تا به این روایت رسید كه حضرت باقر علیه السلام فرمودند: هر كس در مصائب
حضرت امام حسین علیه السلام اشك ریزد، حق تعالی گناهان او را می آمرزد، اگر چه بقدر كف دریا باشد.
در آن مجلس مرد جاهلی كه مدعی علم بود، حاضر بود و چون به عقل ناقص خود اعتماد تمام داشت گفت: گمان نمی كنم این حدیث صحیح باشد! زیرا چطور ممكن است كه گریه كردن بر آن حضرت اینقدر ثواب داشته باشد؟ ما با او به بحث و مجادله زیادی پرداختیم ولی او دست از ضلالت خود برنداشت و برخاست و رفت.
چون صبح شد دیدیم او با اضطراب و حالت خاصی آمد و نزد ما نشست و از ما معذرت خواست و از گفته های دیروز خود نادم و پشیمان بود! علت پشیمانی او را سؤال كردیم. گفت: وقتی از شما جدا شدم و شب شد، به بستر رفتم و خوابیدم. در عالم خواب دیدم قیامت برپا شده است و همه ی مردم را در یك صحرا جمع كرده اند و ترازوهای اعمال را آویخته اند و صراط را بر روی جهنم كشیده اند و دیوانهای عمل را گشوده اند و آتش جهنم را برافروخته اند و قصرهای بهشت را به جلوه درآورده اند.
در آن هنگام تشنگی شدیدی بر من غالب شد. چون به طرف راست خود نظر كردم، دیدم حوض كوثر است و بر لب حوض دو مرد و یك زن مجلله ایستاده اند كه نور جمال ایشان صحرای محشر را روشن كرده است و آنها لباس های سیاه پوشیده اند و می گریند.
از مردی كه نزدیكم بود، پرسیدم: اینها كیستند كه كنار حوض كوثر ایستاده اند؟ گفت: حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و آن زن مجلله حضرت فاطمه ی زهرا علیهاالسلام هستند. گفتم: چرا لباسهای مشكی و سیاه پوشیده اند و می گریند؟ گفت: مگر نمی دانی كه امروز روز عاشورا است و روز شهادت آقا سید الشهداء اباعبدالله الحسین علیه السلام است؟ من جلو رفتم. وقتی به حضرت فاطمه ی زهرا
علیهاالسلام نزدیك شدم، گفتم: ای بی بی جان، دختر رسول الله، تشنه ام! آن حضرت از روی غضب به من نظر كرد و فرمود: «تو آن كس نیستی كه فضیلت گریه كردن بر مصیبت فرزند دلبندم، نور دیده ی من، شهید مظلوم حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را انكار كردی؟»
از وحشت از خواب بیدار شدم و از گفته ی خود پشیمان شدم و حالا از شما معذرت می خواهم و تقاضا دارم كه از تقصیر من بگذرید [1] .
[1] كرامات الحسينه ج 2، ص 142 به نقل از تاريخ عشق ص 199 - ترجمه ي دارالسلام نوري ج 1، ص 218 به نقل از منتخب طريحي - معالي السبطين ص 103 به نقل از بحار - سحاب رحمت (شيخ عباس يزدي) ص 87 به نقل از بحار ج 44، ص 293 و منتخب طريحي ج 2، ص 83.